Władysław Reymont (wł. Stanisław Władysław Rejment) urodził się w Kobielach Wielkich 7 maja 1867 roku. Powieściopisarz, nowelista, reportażysta. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za czterotomową powieść Chłopi.
Dzieciństwo i edukacja
Reymont był synem wiejskiego organisty. Wbrew woli rodziców nie chciał iść w ślady ojca. Ogólnie przyszłemu Nobliście topornie szła nauka. Edukację zakończył w roku 1884 otrzymując tytuł czeladnika. Pasja do teatru spowodowała, że w 1985 roku przystępuje do trupy aktorskiej, gdzie występuje pod nazwiskiem Urbański. Kariery jednak nie zrobił i był zmuszony do zmiany pracy, która nie miała nic wspólnego ze sztuką, gdyż został dozorcą plantowym na Kolei Warszawsko – Wileńskiej. W tym czasie rozważa też wstąpienie do klasztoru. Przed złożeniem ślubów zrezygnował z dalszej posługi.
Kariera literacka i życie prywatne
W 1892 roku następuje debiut literacki Reymonta. Rozpoczął współpracę z „Głosem” publikując korespondencje „Spod Rogowa” pod pseudonimem „Księżak”. Pierwsze utwory pod własnym nazwiskiem publikuje rok później, a pod koniec 1893 roku wyprowadza się do Warszawy. Początkowo życie w tym mieście jest trudne. Nie poddaje się jednak, wciąż rozwijając swoją twórczość. Dzięki pomocy rodziny sytuacja materialna artysty się polepsza, przez co może podróżować po kraju i świecie. W 1895 roku przeprowadza się do Łodzi. Pomiędzy 1896 a 1899 przebywa między innymi w Paryżu, gdzie pisze jedną z największych powieści w swej literackiej karierze pt. „Ziemia Obiecana”. Ważnym wydarzeniem w życiorysie Władysława Reymonta był wypadek kolejowy pod Warszawą w roku 1900. Potężne odszkodowanie dało pisarzowi niezależność finansową, dzięki której mógł w pełni poświęcić się literackiej karierze.
Dwa lata po wypadku pisarz poślubił Aurelię Szabłowską. W tym samym roku zmarł jego brat, Franciszek. Po tych wydarzeniach Reymont napisał takie dzieła jak: „Przed świtem”, „Z pamiętnika”, „Burza” oraz „Chłopi”. W czasie wojny prężnie działa w komitetach obywatelskich. Zostaje także prezesem „Komitetu Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy”. W 1919 ukazuje się nowela „Za Frontem”. Rok później odbywa podróż do Stanów Zjednoczonych – jako delegat Ministerstwa Spraw Zagranicznych próbując uzyskać poparcie tamtejszej Polonii dla pożyczki narodowej.
Ostatnie lata życia
Po powrocie z Ameryki zakupuje majątek ziemski w Kołaczkowie nieopodal Wrześni. W roku 1923 ukazuje się kolejna powieść „Osądzona”, a rok później wydał baśń pt. „Bunt”. Było to ostatnie dzieło pisarza. W listopadzie 1924 roku otrzymuje literacką Nagrodę Nobla. Niestety, zdrowie Władysława Reymonta zaczęło się coraz bardziej pogarszać. Pomimo problemów zdrowotnych Reymont pozostaje aktywnym przystępując po powrocie z Paryża do PSL „Piast”. We wrześniu powraca do szpitala, gdyż stan zdrowia po raz kolejny uległ pogorszeniu. Po śmierci Stefana Żeromskiego Noblista napisał: „Teraz bowiem na mnie przychodzi kolej umierania”. Przewidywania szybko się ziściły i 5 grudnia 1925 roku Władysław Reymont w wieku 58 lat umiera. Do zgonu przyczynił się m.in. alkoholizm.
