„Księgi Jakubowe albo Wielka podróż przez siedem granic, pięć języków i trzy duże religie, nie licząc tych małych”, to powieść historyczna napisana przez wybitną polską autorkę, Olgę Tokarczuk.
Tworzenie książki trwało 6 lat, a ostatecznie wydana została w 2014 roku. Rok później autorka została laureatką literackiej nagrody Nike. Olga Tokarczuk urodziła się 29 stycznia 1962 roku w Sulechowie. Z wykształcenia jest psychologiem, pisze scenariusze, jest poetką, a w swoim dorobku posiada ponad 15 pozycji. Poetka została wyróżniona w prestiżowym plebiscycie Nike już po raz drugi. Pierwszą nagrodę otrzymała w 2008 roku za powieść „Bieguni”. Są to jedne z najważniejszych, ale nie jedynych osiągnięć pisarki. Na koncie artystki, prócz polskich nagród, takich jak: nagroda Paszportu „Polityki” z 1997 r., czy Uznamskiej Nagrody Literackiej z 2012 r., są także nagrody zagraniczne, np.: nagroda Brücke Berlin-Preis z 2002 roku, czy najnowsza, która wręczona zostanie dopiero na początku 2017 roku, Miedzynarodowa Nagroda Literacka Kulturhuset Stadsteatern. Jest ona wszechstronną autorką, cenioną na świecie, której książki były tłumaczone na wiele języków- angielski, niemiecki, hiszpański, włoski, francuski, duński i wiele innych.
Olga Tokarczuk, pisząc „Księgi Jakubowe”, starała się jak najbardziej realistycznie przedstawić historię, zachowując przy tym jednak sporo miejsca dla opisowej, kunsztownej części utworu, wzorując się na tradycyjnej XIX-wiecznej powieści. Pragnęła przedstawić niedostatecznie opowiedzianą historię nie tylko Polski, ale także odłamu religijnego, który mimo, że oddziaływał na losy wielu państw europejskich, nie znalazł wystarczającego przełożenia w literaturze. Olga Tokarczuk bez skrępowania obdziera utarty obraz XVIII- wiecznej Polski i pokazuje jej prawdziwe oblicze.
Głównym bohaterem i inspiracją powieści jest Jakub Frank, reformator religijny, samozwańczy Mesjasz, który utworzył żydowską sektę franksistów. Bohater ten był niezwykle barwną postacią, jego życie opierało się na stałym dążeniu do Boga, opierając się o herezję i pogwałcając wiele moralnych praw. Wyznawał judaizm, sabataizm, następnie przyjął islam, by porzucić go na rzecz katolicyzmu. Autorka porównuje go do księdza Benedykta Chmielowskiego, twórcy pierwszej polskiej encyklopedii.
Pierwszy czerpie z wielu wiar, aby ostatecznie nadać kształt tej idealnej, prowadzącej do Pana. Drugi natomiast korzysta z wielu ksiąg, aby stworzyć kompilację, dzieło, które będzie kompletne. Frank nieustępliwie walczył, aby znaleźć miejsce dla swojej społeczności oraz by Żydzi przestali być traktowani jak gorszy rodzaj człowieka. Z drugiej strony, w „Księgach Jakubowych” odnajdziemy także obraz sytuacji kobiet w ówczesnej Polsce. Dowiemy się, że płeć grała dużo mniejszą rolę, niż pozycja społeczna. Bohaterkami są poetka Elżbieta Drużbacka, arystokratka Katarzyna Kossakowska, czy żydówka Chaja Szor. „Księgi Jakubowe”, to przepastna powieść, której streszczenie wydaje się być niemożliwe. Każdy powinien sam przebrnąć przez tą wymagającą dużego skupienia historię, by wyciągnąć własne wnioski i opinie na temat zachowań praktykowanych w XVIIII- wiecznej Polsce. Niewątpliwie, ta niezwykła historia mogłaby pojawić się w spisie lektur szkolnych, tuż obok „Potopu” Henryka Sienkiewicza, który w zupełnie inny, zdaje się wyidealizowany sposób, przedstawiał rzeczywistość panującą w Rzeczpospolitej Obojga Narodów.
